📽 Masalların Karanlık Yüzü - It’s Okay to Not Be Okay ile Ruhun Yaralarına Yolculuk

💔  "It’s Okay to Not Be Okay "

       Bazı diziler vardır, sadece izlenmez; hissedilir, sindirilir ve zamanla izleyicide bir yankı bırakır. It’s Okay to Not Be Okay tam da bu türden bir yapım. Dışarıdan bakıldığında sıradan bir romantik dram gibi görünse de, aslında her bölümüyle izleyicisini çocukluk travmalarının, bastırılmış duyguların ve iyileşmenin labirentlerinde dolaştırıyor. Görsel dünyası bir masalı andırırken, anlattığı hikâye masalların o parlak yüzünün arkasındaki karanlıkla yüzleşmek üzerine kurulmuş. Bu dizi, "iyileşmek için sevilmek değil, anlaşılmak gerekir" fikrini kalpten kalbe aktarıyor.

      It’s Okay to Not Be Okay, sadece iki ana karakterin aşkını anlatmakla kalmaz; aynı zamanda toplumsal olarak “görünmez” kılınan bir bireyin iç dünyasını da bize açar: Moon Sang-tae. Otizm spektrumunda olan bu karakter, dizinin en sahici, en kırılgan ama aynı zamanda en bilge kişisi. Onun çocuk kitaplarına duyduğu tutku, dinlediği her masalı kendi travmalarıyla birleştirmesi, izleyiciye aslında neyin "normal" olduğunu sorgulatıyor. Oh Jung-se’nin oyunculuğu ise abartıya kaçmadan, son derece incelikli bir şekilde bu karakteri hayata geçiriyor. İzleyicinin sadece anlamasını değil, derinden hissetmesini sağlıyor. Sang-tae’nin gelişimi, aslında tüm karakterlerin dönüşümünün pusulası gibi işliyor. Bir çok kare de göz yaşlarınızı tutmakta zorlanabilirsiniz. İzlerken karakterin duygularını o kadar derinden hissediyorsunuz ki hem o anın duygusu sizi alıp götürüyor hem de gerçek hayatta bir çok düşüncenizi size sorgulatıyor. Benim geriye dönüp düşündüğümde bu karakterle ilgili sahnelerde asıl dünyamda çok fazla gözden kaçan ayrıntıyı farketmemi sağladığını söylemem mümkün.

    It’s Okay to Not Be Okay’nin merkezinde, derin yaralar taşıyan üç ana karakter var: Moon Gang-tae, Ko Moon-young ve Moon Sang-tae. Gang-tae, abisine ve annesine karşı büyük bir sorumluluk hissiyle yaşayan, iç dünyasını nadiren gösteren sakin bir sağlık görevlisidir. Moon-young ise sosyal ilişkilerde zorluk çeken, sert ve kendine has kişiliğiyle dikkat çeken bir çocuk kitabı yazarıdır. İkili, zıt kutuplar gibi görünse de, birbirlerinin yaralarını iyileştirmeye çalışan iki insan olarak ortaya çıkarlar.

    Dizinin en dokunaklı yanlarından biri de bu karmaşık ilişkiler ağıdır; özellikle Gang-tae ile Moon-young arasındaki aşk, sadece romantik bir bağ değil, aynı zamanda birbirlerini anlama ve kabul etme sürecidir. Bu aşk, kişisel travmalarla yüzleşme ve iyileşme için bir katalizör görevi görür. Karakterlerin her biri kendi acılarını ve korkularını aşarken, izleyiciye sevginin farklı yüzlerini ve sınırlarını sorgulatır.

    Bu diziyi diğer yapımlardan ayıran özellik sıradan bir romantik dizi olmanın çok ötesinde, ruhun en derin yaralarını cesaretle ortaya koyan nadir yapımlardan biri olması diyebilirim. Dizi, her karakterin içinde sakladığı, göremediğimiz acıları, çocuklukta yaşanan kırılmaları ve unutulmaya çalışılan travmaları adım adım açığa çıkarıyor. Her biri, yaşadıkları yaraların gölgesinde hayatlarını sürdürürken, izleyiciye “İyileşmek için önce kendinle yüzleşmek gerekir” diye fısıldıyor.

    Moon Gang-tae’nin, kendi acılarını unutarak abisine ve ailesine gösterdiği sonsuz sevgi; Ko Moon-young’un sert dış kabuğunun ardında sakladığı kırılganlık; ve Moon Sang-tae’nin, kelimelerle anlatılamayan dünyasında yalnızca kendi gerçekliğine tutunuşu… Hepsi, insan olmanın karmaşık ve bazen dayanılmaz yönlerini bize hissettiriyor. 

    Bu dizi, sadece izlemekle kalmaz, izleyicisini derin bir empatiyle dokunmaya, acıyı anlamaya ve kabul etmeye davet eder. Çünkü It’s Okay to Not Be Okay, “normal” kelimesinin ne kadar göreceli ve kırılgan olduğunu en güzel şekilde gösterir.

    Dizinin Korece orijinal adı ise “Psycho But It’s Okay” (사이코지만 괜찮아). Bu isim, dizinin temalarını çok iyi özetliyor. “Psycho” kelimesi, karakterlerin yaşadığı psikolojik zorlukları ve toplumun onlara biçtiği etiketleri temsil ederken, “It’s Okay” ifadesi ise bu zorluklarla yaşamanın, onları kabul etmenin ve iyileşmenin mümkün olduğuna dair güçlü bir mesaj taşıyor. Bu isim, dizinin ruhuna ve karakterlerin içsel çatışmalarına ayna tutuyor; “Kusurlarımızla, kırılganlıklarımızla var olmak, iyileşmenin ilk adımıdır” diyor adeta.

                             

    Dizi sadece hikâyesiyle değil, aynı zamanda görsel diliyle de izleyicisini büyülüyor. Dizi, her karesinde bir tabloyu andıran renk paletleri, masalsı atmosferi ve detaylı set tasarımlarıyla adeta izleyiciyi başka bir dünyaya götürüyor. Karakterlerin iç dünyalarını yansıtan bu görsellik, dizinin anlatmak istediği derin duyguları pekiştiriyor.

    It’s Okay to Not Be Okay’yi izlerken, ben birçok anında kendimi durdurup bir mendil ararken buldum. Bazı sahnelerde gözyaşlarım istemsizce aktı, çünkü dizi o kadar gerçek, o kadar dokunaklı ki, karakterlerin yaşadığı acıları sanki kendi kalbimde hissettim. Ama sadece hüzün değil; aynı zamanda içten gülümsemelere, umut dolu anlara da çokça yer vardı. Dizinin o samimi, kırılgan ve bazen de komik halleri, bana insan olmanın karmaşıklığını ve güzelliğini bir kez daha hatırlattı.

    Beni en çok etkileyen ise, tüm bu karmaşanın içinde dizinin “kusurlu olmamızın, zorlanmamızın kabul görebilir” dediği samimi mesajdı. Bu yüzden It’s Okay to Not Be Okay sadece bir dizi değil; bir dost, bir rehber, bazen de aynaydı. Her sahnesinde hem düşündüm hem hissettim. Ve eminim ki bu dizi, izleyen herkese kendi yaralarını iyileştirmek için cesaret verecek bir ışık sunuyor.

Dizi Müzikleri:

It’s Okay to Not Be Okay’nin müzikleri, dizinin duygusal derinliğini mükemmel tamamlıyor. Her nota, karakterlerin hislerini yansıtıyor ve sahnelere büyülü bir atmosfer katıyor.

It's Okay Not to Be Okay- OST

It's Okay Not to Be Okay -izle